Strona startowa

Promował w Busku aktywny tryb życia, namawiał kuracjuszy do ruchu i wszelkich sportów. Znalazł również chwilę, by opowiedzieć m.in. o wrażeniach związanych z otwarciem igrzysk olimpijskich w Atenach.

Czy to pierwszy Pana pobyt w Busku-Zdroju?
Jestem piąty raz w Busku i piąty raz w sanatorium „Włókniarz”. Przyjeżdżam tu przede wszystkim na rehabilitację po kontuzjach i regenerację organizmu. Prawie zawsze po wizycie w sanatorium „Włókniarz” sezon mam praktycznie bez kontuzji, dlatego staram się  tu bywać co roku. Nie ukrywam, że jestem zadowolony z pobytu. Podoba mi się  zwłaszcza fakt, że wszystko tu można załatwić „w klapkach”. Nie trzeba nigdzie dochodzić na zabiegi, wszystko jest na miejscu. Warunki socjalne są bardzo dobre, zwłaszcza w tej niedawno oddanej części pawilonu A1.

Jak się Panu podoba nasze miasto?
Po raz pierwszy byłem tu w 2004 roku z kolegą i chodziliśmy do centrum wypożyczać filmy. I muszę przyznać, że miasto od tego czasu bardzo fajnie się zmienia, pięknieje. Powstają nowe deptaki, drogi są odnowione. Miasto idzie w dobrym kierunku i jest coraz bardziej przyjazne dla tych, którzy tu przyjeżdżają.

Dlaczego akurat Busko-Zdrój?
Pasuje mi m.in. umiejscowienie, bo z Buska mam blisko do Krakowa, gdzie mieszkam i pracuję na Akademii Wychowania Fizycznego w Katedrze Teorii i Metodyki Lekkiej Atletyki.

Jak się zaczęła Pana przygoda z chodzeniem?
Moja przygoda z chodzeniem zaczęła się zupełnie przypadkowo. Pobiegliśmy z kolegami na bieg marszowy, około 22 kilometry w Janowie Lubelskim, i zabłądziliśmy z trenerem. Zamiast 22 kilometrów przeszliśmy 36. Piliśmy wodę ze strumyka, jedliśmy jeżyny po drodze. Ścigaliśmy się, kto będzie szybciej szedł i wychodziło mi to zdecydowanie lepiej od moich rówieśników. I trener wtedy zapytał, czy nie chciałbym spróbować chodu sportowego. Bardzo mi się to nie spodobało, zwłaszcza, że zbiegło się to ze słynną dyskwalifikacją Roberta Korzeniowskiego w Barcelonie. Pojechałem na pierwsze zawody, gdzie wygrałem, zakwalifikowałem się na kolejne mistrzostwa makroregionu, które także wygrałem. Pomyślałem, że mogę być w tym naprawdę dobry. Lubię sporty indywidualne. Dla mnie bardzo ważne jest, żeby to, co robię, było zależne ode mnie. Mój brat miał dość fajną karierę związaną z piłką nożną. Będąc czasem na jego meczach lub treningach denerwowało mnie to, że nie wszystko zależało od niego, a od całej drużyny. W chodzie sportowym podoba mi się przede wszystkim to, że nie jestem zamknięty w sali, ale mogę trenować na powietrzu. Zawsze miałem też predyspozycje do konkurencji wytrzymałościowych.

Jak się Pan przygotowuje do występu?
Przede wszystkim są zgrupowania sportowe, na które wyjeżdżamy. Dają one łącznie około 180 dni w roku. Są również treningi w Krakowie, gdzie mieszkam razem z żoną i córką i gdzie pracuję. Także Kraków i jego okolice ma już „obchodzone”. Są treningi uzupełniające w postaci siłowni, odnowa biologiczna jako trening regeneracyjny. Przechodzę w ciągu roku około 4 tysięcy kilometrów. A taki BPS (bezpośrednie przygotowanie do startu), przygotowujący do najważniejszego startu to jest dla mnie osiem tygodni pracy, gdzie w ciągu tygodnia chodzę 140-150 kilometrów.

Wzór sportowca dla Pana to:
Robert Korzeniowski, Carl Lewis, Michael Johnson z NBA. Zawsze chciałem czerpać wzór z wielu sportowców, nie tylko lekkoatletów.

Proszę powiedzieć, jakie to uczucie reprezentować kraj podczas igrzysk olimpijskich?
Start w najważniejszych zawodach, a igrzyska olimpijskie z pewnością do takich należą, to wielkie przeżycie. Dla mnie takim największym było otwarcie Igrzysk Olimpijskich w Atenach, gdzie wchodząc na wielotysięczny stadion, czujesz, że jest to wyjątkowa chwila.  Świadomość, że reprezentuje się 38 milionowy kraj, to wręcz zaszczyt. To także rekompensata za  wiele niedogodności, które można spotkać na sportowej drodze.

Czy sport wyczynowy to dziś kosztowne zajęcie?
Sport wyczynowy w moim przypadku nie byłby możliwy bez wsparcia sponsorów firmy Action S.A., Farma Projekt, hotel Galicja w Ulanowie, BENDA . Wspierają mnie od dłuższego czasu, nawet 2006 roku. Firmy te z pewnością przyczyniły się do moich sukcesów jak np. wicemistrzostwo Europy, dzięki ich wsparciu mogłem trzykrotnie brać udział w igrzyskach.

Proszę powiedzieć o swoich marzeniach.
Moim marzeniem sportowym jest zdobycie medalu olimpijskiego. Chciałbym też kiedyś zabrać moją rodzinę w te miejsca, gdzie się przygotowywałem do startów. W sferze marzeń jest także rozwój naukowy. Chciałbym, aby w przyszłości moje dzieci poszły w ślady rodziców (mama też uprawiała sport, 400m i 400m p.pł.), żeby się realizowały sportowo.

Pana plany na najbliższy czas.
11 listopada biorę udział w „Biegu Niepodległości” w Warszawie. W przyszłym roku moim celem są Mistrzostwa Świata w Moskwie i start na 50 kilometrów. Po drodze są halowe mistrzostwa Polski, gdzie mam nadzieję odzyskać tytuł mistrza, obrona tytułu mistrza Polski na 20 kilometrów.

Dziękuję za rozmowę.